يعني سلب مفهوم هستي و وجود از خداوند ، يا تعريفي که از او به عنوان کامل ترين کمال قابل تصور مي شود ، تناقض دارد و ناگزير موجود بودن يا حتى ضرورت وجود داشتن ، دو مفهومي هستند که در تصور او مأخوذ هستند ؛ ليکن صرف اين مقدار ، تحقق خارجي و موجود بودن به حمل شايع را براي واجب تعالى اثبات نمي کند ، و اگر مراد آنسلم از موجود بودن ، مصداق هستي و موجوديت به حمل شايع باشد ، در اين حال ملازمه اي ميان سلب وجود به حمل شايع از خداوند و نفي کمال از مفهوم او نخواهد بود و در نتيجه تناقضي لازم نمي آيد تا از اين طريق نقيض مطلوب ، يعني موجود نبودن خداوند ابطال شده و به دنبال آن مطلوب ، يعني واقعيت و وجود داشتن او به حمل شايع اثبات شود .

کامل ترين تصور که تصور وجود نامحدود و نامتناهي است ، اگر فاقد مصداق باشد ، تناقض و خلاف فرض لازم نمي آيد ، زيرا از شرايط تناقض وحدت حمل است و تصور ذهني وجود نا محدود مفهومي است که به حمل اوّلي وجود کامل و نا محدود است و به حمل شايع يک مفهوم ذهني است که به وجود ظلّي و ذهني موجود است و نبودن مصداق براي آن نيز هيچ محذوري را براي تصور آن پديد نمي آورد . نشانه اين مطلب همان است که شريک الواجب ، به حمل اوّلي شريک واجب است ؛ يعني از همه قداست ها و کمال هايي که براي واجب فرض شده يا اثبات مي شود ، برخوردار است ، با اين همه هيچ سهمي از وجود ندارد و از لحاظ مصداق شريک الممتنع است و اگر صرف تصور در اثبات اصل واجب کفايت مي کرد ، شريک او نيز به دليل اينکه تصور مي شود ، به برهان خلف اثبات مي گرديد .

در برهان مذکور ، خلف در صورتي لازم مي آيد که محور حمل در همه موارد قياس يکسان باشد ؛ يعني تصوري که به حمل اوّلي واجد کمالي است ، در همان مدار و به همان حمل کمال خود را از دست بدهد يا مفهومي که به حمل شايع از