استدلال هاي منطقي در متون اسلامي

مهم ترين استدلال در بيان فوق اين است که در اديان و به خصوص در قرآن ، دليلي بر وجود خدا از نوع براهين معهود فلسفي نيامده است ؛ اين گفتار لا اقل در مورد قرآن ، از چند جهت مخدوش بوده و نتيجه مورد نظر را نمي دهد .

نخست اين که قرآن در هنگام نزول خود ، با اهل کتاب و مشرکاني مواجه بود که منکر اصل ذات الهي نبودند و مشکل پيامبر اسلام ، بلکه مشکل اصلي انبياي سلف ، وثنيت ، ثنويت و نظاير آن بود . تعبير قرآن در موارد بسياري ، درباره کساني که مورد خطاب پيامبر بوده و با او عناد مي ورزيدند ، اين است که آن ها به خداوند و خالقيت او اعتراف دارند .

( و لئن سألتهم من خلق السموات و الأرض و سخّر الشمس و القمر ليقولنّ الله )1 ؛ اگر از آن ها سؤال کني ، چه کسي آسمان ها و زمين را آفريد و خورشيد و ماه را مسخر ساخت ، هر آينه پاسخ خواهند گفت : الله .

( و لئن سألتهم من نزّل من السماء ماء فأحيا به الأرض من بعد موتها ليقولنّ الله )[2]؛ و اگر از آن ها بپرسي ، چه کسي از آسمان آب را فرستاد و زمين را به آن ، پس از خزان و مرگ گياهان زنده گرداند ، پاسخ گويند : الله .

و در سوره لقمان آمده است : ( لئن سألتهم من خلق السموات و الأرض ليقولنّ الله )[3]؛ اگر از آن ها بپرسي ، چه کسي آسمان ها و زمين را خلق کرد ، پاسخ خواهند گفت : الله .