ماء معين يعنى آب جارى , آبى كه چشم او را مى بيند . علم و عالم را ماء معين مى گويند چون مانند چشمه زلال است كه مى جوشد . حرفى كه مى زند , چيزى كه مى نويسد , علمى است كه از جان او تراوش كرده و به گوش و چشم شخصى رسيده و او مى فهمد و به ديگرى مى گويد , ديگرى هم مى فهمد و به بعدى مى گويد . اين مانند يك چشمه زلالى است كه بالاخره به اصلش مى رسد , و اما افكار و انديشه و خيالات باطل مانند همان رسوبات و املاح معدنى اند كه همانجا قلب را مى بندند . كم كم اين دل قسى مى شود . وقتى كه دل بسته شد نه چيزى از آنجا سرايت مى كند و به ديگران مى رسد و نه حرف ديگران به آنجا مى رسد , نه حرف او در غير مؤثر است و نه حرف غير در او مؤثر مى باشد . امام سجاد فرمود دلها در