در سوره مباركه الرحمن كه فهرست نعم خداوند است , اولين نعمتى را كه خداوند سبحان ذكر مى كند , نعمت قرآن است : الرحمن علم القرآن [1] . تعليم قرآن , آشنا شدن به قرآن , نعمت فهميدن قرآن , سر آغاز نعمت هاى جهان هستى است , بعد كم كم سخن از بهشت و نعمت هاى بهشت است . هيچ نعمتى بالاتر از نعمت معرفت و شهود و يقين نيست . انسان وقتى اسرار جهان را مشاهده كند , ديگر نام لذت هاى ديگر جهان را لذت نمى نهد . انسانى كه به مقام يقين رسيد هم درون جهان را مى بيند و هم درون خود را مشاهده مى كند و هم درون ديگران را مى نگرد , لذا نه به خود متكى است و نه به غير دل مى بندد و نه از غير مدد مى طلبد , چون مى داند چيزى در درون انسان و غير انسان نيست , كه اگر به اين مقام رسيد , هرگز آن محبوب راستين را رها نمى كند , و او را براى خود او مى پرستد . اما حيف است كه انسان براى ترس از جهنم گناه نكند . خوب است كه انسان خود را بالاتر از گناه بداند . خوب است كه انسان خدا را براى اين كه خدا است عبادت كند , نه براى اينكه جهنم نرود . او جهنم نمى برد اما تو بندگى چو گدايان بشرط مزد مكن [2] . خداى سبحان انسان را به پاداش عبادت ها مى رساند , اما حيف است كه انسان براى ترس از جهنم گناه نكند . انسان خدا را دوست داشته باشد و حرفش را اطاعت كند , نه براى اين كه او را نسوزاند . اين راه را قرآن كريم به ما آموخت كه فرمود( واعبد ربك حتى ياتيك اليقين) . آنگاه افرادى را كه از نعمت يقين برخوردارند خداى سبحان آنها را با عظمت نام برد . يكى ابراهيم خليل است كه فرمود : ابراهيم به مقام يقين رسيد . اگر سخن از بت شكنى او است و اگر سخن از تحمل آن نار جحيم است كه گفتند : ([ حر قوه و انصروا