يكى از بهترين و ظريف ترين تعبيرات در فرهنگ اسلامى همان تعبير ظريف تجلى است . تجلى را قرآن و روايات به ما اين چنين آموختند , وقتى خداى سبحان بخواهد يك حقيقتى را كه از جهان غيب تنزل مى كند و پائين مى آيد براى ما تبيين كند مى فرمايد اين تجلى شده است . تجلى غير از تجافى است . قرآن كه در ماه مبارك رمضان نازل شد نه يعنى آنطورى كه باران از بالا آمد . وقتى باران نازل مى شود بصورت تجافى است , يعنى جا خالى مى كند . وقتى بالا هست ديگر در پائين نيست و وقتى به پائين آمد ديگر در بالا نيست . اما وقتى خداى سبحان مى فرمايد در ماه مبارك رمضان ما قرآن را نازل كرديم آيا همانطورى كه باران را نازل كرديم ؟ آنطور قرآن را نازل كرديم كه وقتى قرآن در پيش ما است ديگر در دست شما نيست و وقتى آمد به زمين ديگر پيش ما نيست ؟ معناى( انا انزلناه فى ليلة القدر ) [3] معناى( شهر رمضان الذى انزل فيه القرآن ) [4] اين نيست كه قرآن در اين ماه نازل شد , آنطور كه باران نازل شد , بلكه معناى آن چنين است كه قرآن در اين ماه تنزل كرد نه نزول يافت . يعنى اين حقيقت كه پيش خدا بود و الان هم هست و هميشه خواهد بود , رقيق شد , نازل شد , تنزل كرد , بصورت لفظ در آمد كه انسان مى تواند آن را بگويد , بشنود , بنويسد و بخواند . قرآن تنزل يافت نه تجافى كرد . اگر يك وقت مجتهد فقيه يا حكيم الهى يك مطلب منقول يا معقولى را كه جزء معارف بلند اسلامى است در عاقله خود مى پروراند و كم كم براى اينكه دست ديگران هم به او برسد آن معناى بلند نقلى يا عقلى