از امام باقر سلام الله عليه سؤال كردند [16] كه شهداى كربلاء در برابر آن همه تير چه احساسى داشتند ؟ فرمود : مثل اينكه شما با دو انگشتان خود گوشت يك انگشت ديگرتان را فشار بدهيد . چقدر درد مى آيد ؟ شهداى كربلا هم در برابر آن همه تيرها و خنجرها و نيزه ها و دشنه ها همين مقدار احساس داشتند . چون وقتى روح متوجه جاى ديگر باشد , دردى را احساس نمى كند . روح متوجه تن باشد درد را احساس مى كند . آن كه حواسش پيش بدن و است , خستگى و تشنگى و گرسنگى را بيشتر احساس مى كند و بيشتر رنج مى برد , و آن كه حواسش متوجه مولاى او است , خستگى و گرسنگى و تشنگى را احساس نمى كند . اصلا در ميدان جنگ هم همينطور است . در حال نماز كه خود نماز محراب و جنگ با شيطان است نيز همينطور است . آنها كه مشتاق لقاى حق اند , اگر قضا و قدر الهى نبود يك لحظه حاضر نبودند در دنيا بمانند . حيف آدم خوب كه در دنيا بماند .

در خطبه همام [17] على بن ابيطالب عليه السلام فرمود : متقين مشتاق رفتن به آن عالم اند . ريشه اين مطلب در همين حديث رسول خدا عليه آلاف التحية و الثناء است . حضرت فرمود : اين هاجزء اولياء الهى اند . معلوم مى شود آن كه به ولايت رسيد , به سر روزه رسيده است , اين كه مواظب زبانش هست , به ادب روزه رسيده است , و آن كه به احكام و آداب روزه مى پردازد , او بين راه است كه به باطن روزه راه پيدا كند . و اين كه حضرت در خطبه شعبانيه