خداى سبحان در رعايت آداب نسبت به خدا به پيامبر گرامى اش مى فرمايد :
(
ان صلاتى و نسكى و محياى و مماتى لله رب العالمين
) ( انعام : 162 ) .
( بگو , تحقيقا نماز من , عبادت هاى من , زندگى من , مرگ من براى خداست ) .
اين فروغ ادب است . در همه ابعاد هستى , يك انسان مؤدب نه تنها در نماز و
ديگر عبادت ها به سوى الله متوجه است , بلكه در همه مراحل زندگى اش رو به سوى
خدا نموده , حتى مرگ او هم براى خداست . مى فرمايد( قل) ( بگو ) راه و
روش من اين چنين است . اين امر به گفتن( قل) براى آن است كه چون آن
حضرت براساس آيه كريمه(
و لكم فى رسول الله اسوة حسنة
) . ( 21
احزاب ) . اسوه و الگوى سالكان الى الله است . لذا به تبيين راه و
رسم عبوديت و طرز زيستن و مردن خود مى پردازد و طريق تأسى و اقتداى به خويش را
به روشنى نشان مى دهد . انسان بايد آن چنان زندگى كند كه مرگى هم كه به دنبال او
مى آيد براى الله باشد . انسان بايد طورى زندگى كند كه تمام ابعاد وجودى اش لله
باشد . تنها در اين صورت است كه مرگش هم براى خدا خواهد بود , و آن كسى كه
مى گويد
(( خوشا آنان كه دايم در نمازاند
))
)1( اشاره به همين معنى نموده است , زيرا كسى كه در همه شئون زندگى