در اين آيه فرمود( : وما اوتيتم من شى ء فمتاع الحيوة الدنيا ) [2] . آن چه كه به شما داده شد , اين ها تمتع و بهره هاى حيات دنياست , يعنى اين لذت هاى زودگذر , بهره پست ترين عالم است و بهره پست ترين عالم , پست ترين بهره هاى انسانى خواهد بود , يعنى در حد يك حيات حيوانى است . چون لذت هاى بلند در عالم پست پيدا نمى شود . لذت هاى بلند در عالم دانى و نازل يافت نمى شود . فرمود :

( و ما اوتيتم) . . . . امكان ندارد زينت بلند باشد و جايش در عالم پست باشد , و يا تمتع و لذت بلند باشد ولى در عالم پست واقع شود . در عالم پست تمتع و لذت اش پست و پايين است , و در عالم بلند لذت و زينت اش هم بلند مى باشد . در سوره حجرات مى فرمايد( : حبب اليكم الايمان و زينة فى قلوبكم و كرة اليكم الكفر والفسوق والعصيان أولئك هم الراشدون ) [3] .

خداوند متعال رشد را در اين آيه معنا كرده و مى فرمايد : رشد در كنار پنج اصل تحقق پيدا مى كند . يكى علاقه به ايمان است كه دوست انسان ايمان او باشد . و ديگر آن كه ايمان را به عنوان يك زيور در جان خويش جاى دهد و همچنين از كفر و فسوق و عصيان كراهت داشته و منزجر باشد .