ذكر از آن جهت كه از اوصاف فعلى خداست هرگز مقهور چيز بيگانه قرار نمى گيرد و با هيچ عاملى به فراموشى مبدل نمى شود , ليكن گاهى با تشريف و اكرام همراه بوده و زمانى با توهين و تحقير قرين مى باشد وگرنه هيچ گاه خداوند كسى يا چيزى را فراموش نمى كند , زيرا ذكر خدا از شئون علمى حق است و به علم نامحدود الهى متكى است و آن علم محض هرگز به جهل , خطا , سهو , نسيان و عزوب مبدل نخواهد شد چون نه جمع دو نقيض ممكن است و نه سلب شى ء از نفس معقول مى باشد , لذا قرآن كريم در اين باره مى فرمايد :

([ وما كان ربك نسيا ([ . [2] [( فى كتاب لايضل ربى ولا ينسى ]( [3] چنانكه در دعاى شريف جوشن كبير كه سراسر آن توحيد ذاتى , صفاتى و افعالى است و از مكمن غيب به صورت حديث قدسى در برخى از غزوه هاى اسلامى بر پيامبر گرامى ( ص ) نازل شد چنين آمده است( : يامن له ذكرلا ينسى يا من له نورلا يطفى ) . [4] . خلاصه آنكه خداوند هرگز فراموش نمى كند چنانكه هيچگاه