اگر كسى پرورش انسان را به غير از خداوند سبحان بسپارد , از قانون جاهليت پيروى كرده است . زيرا كسى غير از خداوند به هيچ يك از انحاء مذكور , مالك شأنى از شؤون انسان نيست تا آن كه حق قانونگذارى داشته باشد .

عقل آن است كه بدان عبادت رحمن , و كسب بهشت رضوان مى شود :

( العقل ما عبد به الرحمن واكتسب به الجنان) . [2]

بنابراين اگر كسى عبوديت حضرت رحمن را نموده , و به أحسن الاحكام كه معلوم اهل يقين است تمسك بورزد , عاقل است , و اگر به راهى جز آن پاى نهد , به ضلالت و جهالت گرفتار آمده است , چه اين كه :

( ماذا بعد الحق الاالضلال ) . [3]

و در اين جهالت فرقى بين جهالت اولى و ثانوى نيست .

قرآن كريم كسانى را كه به آنچه از نزد حق نازل شده , تن در نمى دهند , علاوه بر آن كه به ضلالت و جهالت توصيف مى نمايد , كافر و فاسق و ظالم نيز مى خواند , در سوره مباركه مائده , آيه 44 بعد از