انسان به كرامت نمى رسد , و گرايش عملى غير از خود عمل است , اگر انسان در اثر
تكليف و براى نجات از جهنم , دستورات الهى را انجام بدهد , به كرامت نمى رسد
, بلكه فقط از دنائت نجات پيدا كرده است . ولى اگر انسان در خودش انزجار از
دنيا را احساس كند , يعنى هرجا سخن از دنيا شد , نسبت به اين فرومايگى , احساس
انزجار كرد , بداند كه طعم كرامت را چشيده است .
سخنى از اميرمؤمنان على - عليه السلام
از سخنان اميرالمؤمنين - سلام الله عليه - در( غرر و درر) چنين آمده است
كه فرمود :
(
صابروا انفسكم على فعل الطاعات و صونوها عن دنس السيئات تجدوا حلاوه الايمان
) [26]
يعنى خودتان را با شكيبائى بر حسنات وادار كنيد و آبرويتان را از آلودگى گناه
حفظ كنيد , آنگاه مزه ايمان را مى چشيد . آنكه طعم ايمان را چشيد , در كوى كرامت
قدم گذاشته و تدريجا كريم خواهد شد . اگر خداى سبحان فرمود( :
و لقد كرمنا بنى آدم
) يعنى كرامت نفسى را , به بنى آدم داديم , يعنى انسان مى تواند از آن جهت
كه انسان است , كريم باشد . و اگر كسى در اثر گرفتارى دنائت , از مقام
انسانيت پايين آمد و از اين نشات تنزل كرد , ديگر مصداق انسان
[26]- غرر الحكم , ج 4 , شماره 5891 ( چاپ دانشگاه )