نه دين , نه انتقامجوئى , نه مفاخر قبيله ئى , نه خويشاوندى نزديك با رسولخدا و با مقام فرماندهى عالى , نه ميثاقى كه در روز بيعت حسن بن على و پيش از هر كس ديگر , با خدا بسته بود و نه ترس از زبان مردم و انتقام تاريخ , هيچيك نتوانست او را از پرت شدن در اين پرتگاه ژرف باز دارد

شبانه , همچون فرارى ذليلى كه خودش ميداند چه گناه بزرگى مرتكب شده , وارد اردوگاه معاويه شد

و تاريخ از او روى بر گردانيد و نام او را جز در ليست سياه , ثبت نكرد و اين است سزاى خيانتكارانى كه بدست خود گور خويشتن را مى كنند و آنگاه به عمد و پيش از آنكه مجبور شوند , ميميرند

فرار عبيدالله , فضاى( مسكن) را به بد دلى همه گيرى آلوده ساخت و ديرى نپائيد كه اين حالت به( مدائن) نيز سرايت كرد و كم كم مصيبتى كمر شكن شد

پس از اين مصيبت بزرگ , مسئوليت هاى ديگرى نيز پديد آمد كه عهده دار همه ى آنها در پيشگاه خدا و در قضاوت تاريخ , كسى جز عبيدالله نيست

فرماندهى( لشكر مقدمه) را پس از فرار اولين فرمانده اش , مسئول قانونى آن كه امام , از پيش به فرماندهى برگزيده بود - يعنى قيس بن سعد -