نهضت پديدارشناسى‌

نهضت پديدارشناسى توسط جمعى از انديشمندان آلمانى در طليعه قرن بيستم آغاز شد. اعضاى اوّليه اين حوزه فلسفى، در دانشگاه‌هاى متعدد آلمان، در سال‌هاى پيش از جنگ جهانى اوّل، خصوصاً در گوتينگن و مونيخ آن را تأسيس كردند. اين گروه، در طى سال‌هاى 1913 تا 1930، مجموعه مجلداتى در تحقيقات پديدار شناختى، تحت عنوان سالنامه تحقيقات فلسفى و پديدار شناختى منتشر كردند كه ادموند هوسرل، در عين حال، سردبير و اصلى‌ترين و نافذترين متفكر گروه نيز بود.

رشته نوشته‌هاى سالنامه مذكور، از آثار هوسرل درباره مبانى پديدارشناسى، تا مقالاتى درباره فلسفه ذهن و اثر عمده شلر درباره اخلاق و نيز فقراتى در باب ماهيت احكام تحليلى و پارادكس‌ها در نظريه مجموعه‌ها را در برمى‌گرفت. برحسب تفاوت علايق پديدارشناسان، نظرشان درباره پديدارشناسى مختلف بود؛ اما اختلاف نظرها به‌تدريج ظاهر شد و مقارن بود با اين كه هوسرل نظريه روش پديدارشناسى را بسط بيش‌ترى داد و از سوى همكاران، پديدارشناسى، رفته‌رفته با انتقادهاى بيش‌ترى مواجه‌شد. از ابتدا توافق كلى وجود داشت كه پديدارشناسى بايد توصيفى باشد و پديدارها را از طريق شعور بى‌واسطه[1] توصيف كند.[2] در دنباله بحث، ويژگى‌هاى اصلى پديدارشناسى بيان خواهد شد.