ضعف وجود و عجز و ناتوانى خود را عميق‌تر ادراك خواهد كرد. در تعابير الاهياتى مسيحيت، اين احساس درونى، كه در تجربه مينوى متبلور مى‌گردد، در قالب گناه اوّليه بيان شده است.[1]

اين جنبه امر مينوى، كه با الفاظى مانند مقدس،[2] قادش [3] يا سنكتس[4] به آن‌ اشاره‌مى‌شود، مقوله مينوى ارزش است، و به بيانى ديگر، همان امر قدسى[5] منهاى عناصر عقلانى آن است. اتو بر تمايز ميان مقوله مركب Holy، كه عناصر عقلانى و غيرعقلانى را توأمان در بردارد، و مقوله كاملاً غيرعقلانى مقدس[6] تأكيد دارد و از آنجا كه‌ ريشه اصلىِ آموزه گناه اوّليه، كه به پست و بى‌ارزش ديدن خود بازمى‌گردد، بازتابى از مقدس در تجربه مينوى انسان است، گناه اوّليه مفهومى فراتر از خطاى اخلاقى يا عصيان‌حقوقى و حتى نافرمانى از حكم خداوند را مى‌يابد. اين اعتراف اشعياء نبى كه «واى بر من كه هلاك شده‌ام؛ زيرا مرد ناپاك لب هستم و در ميان قوم ناپاك لب ساكنم.[7]

به‌گفته اتو سخنى برآمده از يك احساس خاص است كه انسان در مواجهه با ارزش متعالى نومن، خود را موجودى پست و بى‌ارزش تلقى مى‌كند. اين سخن، فارغ و مقدم بر هرگونه نظام الاهياتى و آموزه رسمى بيان شده است.[8] جنبه اخلاقى گناه اوّليه نه عنصر اصلى آن است و نه عنصر مميز آن. احساس اين گناه، بدون جنبه اخلاقى آن و حتى درجايى كه مفهوم خدا به‌طور واضح شكل نگرفته، مى‌تواند وجود داشته باشد. اعتقاد به گناه اوّليه، نزد مسيحيان براى تأكيد بر همين جنبه هيچ بودن انسان و احتياج او به لطف و رحمت الهى است.