از نظر ابن‌عربى شريعت پيامبر اسلام‌9 آخرين شريعت است كه پس از آن، نه‌پيامبرى آيد و نه شريعت ديگرى از سوى خداوند نازل گردد.[1] از اين رو، اين شريعت، عام و فراگير بوده، هرگز بركنار نماند:

والشريعة أَبداً لاتكون بمعزل بل تعمّ قول كل قائل و اعتقاد كل معتقد؛

شريعت [پيامبر خاتم‌] هرگز بركنار نخواهد بود، بلكه سخن هر گوينده و باور هر شخص معتقدى را فرا مى‌گيرد.[2]

سرّ برترى پيامبران بر يكديگر

سرّ برترى برخى از رسولان بر برخى ديگر را بايد در برترى امت‌هاى ايشان بر يكديگر جست‌وجو كرد. ابن‌عربى با استناد به آيه ﴿و اللّه فضّل بعضكم على بعض فى الرزق﴾[3] تفاضل امت‌ها بر يكديگر را و با استناد به آيه ﴿تلك الرسل فضّلنا بعضهم على بعض﴾[4] برترى رسولان بر يكديگر را بيان كرده، سبب تفاضل ميان رسولان از جهت رسالت (در علم ارسال) را همان تفاضل ميان امت‌هاى ايشان مى‌داند:

فتتفاضل الرسل في علم الإِرسال بتفاضل أُممها؛

بنابراين، پيامبران در علم ارسال [از جهت رسالت‌] به سبب برترى امت‌هايشان، بر يكديگر تفوّق مى‌يابند.

اما در عين حال، اذعان مى‌كند كه به لحاظ شخصى و آن‌چه مربوط به ذات ايشان است نيز ميان پيامبران برترى است؛ چرا هر يك به مقتضاى عين ثابت خود و استعدادهاى خاص آن، از مرتبه‌اى ويژه برخوردار است:

«كما هم أَيضاً متفاضلون بحسب استعداداتهم و هو في قوله: و لقد فضّلنا بعض النبيين على بعضٍ؛

همان گونه كه ايشان [پيامبران‌] خود نيز به لحاظ استعدادهايشان بر يكديگر برترى دارند، و در اين سخن خداوند كه فرمود: «به‌راستى برخى از پيامبران را بر برخى برترى داديم».[5]