نقلست که ميان سليمان دارائي و احمد حواري عهد بود که به هيچ چيز ويرا مخالفت نداد سه بار بگفت . بوسليمان بگفت برو و در آنجا بنشين ، چون برين حال ساعتي بر آمد ياد آمدش ، گفت احمد را طلب کنيد طلب کردند نيافتند .

گفت : در تنور بنگريد که با من عهد دارد که به هيچ چيز مرا مخالفت نکند . چون بنگريستند در تنور بود موئي بر وي نسوخته بود . نقلست که گفت حوري را به خواب ديدم ، نوري داشت که مي درفشيد . گفتم اي حوري ، روئي نيکو داري .

گفت : آري يا احمد ، آن شب که بگريستي من آن آب ديده تو در روي خود ماليدم روي من چنين شد و گفت بنده تايب نبود تا پشيمان نبود بدل و استغفار نکند بزبان و از عهده مظالم بيرون نيايد تا جهد نکند در عبادت .

چون چنين بود که گفتم از توبه و اجتهاد زهد و صدق برخيزدو از صدق توکل برخيزد و از توکل استقامت برخيزد و از استقامت معرف برخيزد بعد از آن لذت انس بود بعد زا انس حيا بود بعد از حيا خوف بود از مکر و استدراج و در جمله اين احوال ا زدل او مفارقت نکند از خوف آنکه نبايد که اين احوال برو زوال آيد و از لقاي حق بازماند و گفت هرکه بشناسد آنچه ازو بايد ترسيد آسان شود بر وي دور بودن ا زهرچه او را نهي کرده اند از آن ، و گفت هرکه عاقل تر بود به خداي عارف تر بود و هرکه به خداي عارف تر بود زود بمنزل رسد و گفت رجا ، قوت خايفان است و گفت فاضلترين گريستن ، گريستن بنده بود در فوت شدن اوقاتي که نه بر وجه بوده باشد و گفت هرکه بدنيا نظر کند بنظر ارادت و دوست حق تعالي او را نور فقر و زهد از دل او بيرون برد و گفت دنيا چون مزبله اي است و چايگاه جمع آمدن سگان است و کمتر از سگ باشد آنکه بر سر معلوم دنيا نشيند از آنکه سگ از مزبله ، چون حاجت خود روا کند سير شود بازگردد .

و گفت : هرکه نفس خويش را نشناسد او در دين خويش در غرور بود .

و گفت : مبتلا نگرداند حق تعالي هيچ بنده اي را به چيزي سخت تر از غفلت و سخت دلي .