بر منحصر نبودن مهدويت به شيعه مى داند اين است كه «اخبار مربوط به مهدى موعود منشأ حوادثى در تاريخ اسلام شده است».[1]

«اگر مى خواهيد بفهميد كه اين مسأله منحصر به شيعه نيست ببينيد كه آيا مدعيان مهدويت فقط در ميان شيعه زياد بوده اند و در ميان اهل تسنّن نبوده اند»؟[2]

آن گاه شهيد مطهرى (رحمه الله) بعضى از اين روى دادها را بيان مى كند:[3]

1 ـ قيام مختار و اعتقاد به مهدويت: مختار براى انتقام گرفتن از قاتلان امام حسين (عليه السلام)، نيازمند اين بود كه مردم با رهبرى او حاضر به اين كار شوند. پس موعودى را كه پيامبر اكرم (صلى الله عليه وآله) خبر داده بود به نام محمد بن حنفيه پسر اميرالمؤمنين (عليه السلام) و برادر سيدالشهدا (عليه السلام) مطرح كرد. زيرا در روايت هاى نبوى آمده است كه: «نام او نام من است». مختار به مردم گفت: ايها الناس! من نايب مهدى زمانم. مختار مدتى تحت عنوان نيابت از مهدى زمان، فعاليت سياسى خودش را انجام داد كه همين امر بعدها منجر به پيدايش مذهب كيسانيّه گرديد.

2 ـ سخن زُهرى: ابوالفرج اصفهانى كه اموى الاصل و مورّخ است در مقاتل الطالبيين مى نويسد: وقتى خبر شهادت زيد بن على بن الحسين (عليه السلام) به زُهرى رسيد گفت: «چرا اين قدر اهل بيت (عليهم السلام) عجله مى كنند؟ روزى فرا خواهد رسيد كه مهدى آن ها ظهور كند». معلوم مى شود كه ظهور و قيام مهدى از اولاد پيامبر آن چنان قطعى و مسلم بوده است كه زُهرى چنين مى گويد.

3 ـ قيام «نفس زكيّه» و اعتقاد به مهدويت: قيام «نفس زكيّه» از روى دادهاى مشهورى است كه در اواخر عهد اموى رخ داد. او هم نام پيغمبر بود و خالى هم در شانه داشت. مردم مى گفتند نكند اين خال هم نشانه آن باشد كه او مهدى است. و بسيارى از كسانى كه با وى بيعت كردند به عنوان مهدى بيعت كردند. مسأله ى