مى دهد با پيروزى عاقلان خاتمه مى يابد و عملاً وعده ى الهى در مورد پيروزى آنان به عنوان وارثان زمين تحقّق پيدا مى كند. اين سرنوشت محتومى است كه در پيش روى تاريخ بشر قرار دارد.

كشفى در وصف دولت حضرت مى فرمايد: «بدان كه زمان ظهور دولت آن جناب، كه زمان ظاهر شدن دولت ثانيه ى حق است زمان ظهور و غلبه ى عقل است از روى باطنىِ آن، كه مقام ولايت است و به منزله ى روح است از براى روح ظاهرى آن، كه مقام نبوّت است»[1]

اين دولت كه در آخر الزمان، با ظهور حضرت مهدى (عج) برپا مى شود، همان مدينه ى فاضله ى شيعيان دوازده امامى است كه طىّ آن همه ى بطون عقل هويدا مى گردد، ناگفته ى شرع و عقل، گفته مى شود و اختلاط طولانى عقل و جهل و درهم آميختگى گروه عاقلان و جاهلان پايان مى يابد و حكومت از آنِ عاقلان و صالحان زمين مى گردد.

تمايزات عصر نبوت و عصر ولايت حضرت مهدى (عج)

ظاهر و باطن عقل، اساسى ترين عنصرى است كه موجب تفاوت هاى جدّى بين اين دو عصر مى شود. اين تمايز، كه حوزه ى انديشه و عمل آدميان را پوشش مى دهد در واقع گونه هاى مختلفى از زندگىِ انسان مى آفريند كه كمتر كسى بدان توجه كرده است، كشفى درباره ى اين وجه تمايز مى نويسد: «و از اين سبب، فهم و دانش و علم و ساير قواى باطنيّه اهل آن زمان كه همگى قوالب و مجالى و مظاهر عقلند و رأس و رئيس قطب ايشان جناب ولايت مآب، حضرت صاحب العصر مى باشد، اوّلاً و بالذّات متعلق و مرتبط به باطن و ناشى از حقيقت است و حركات و سكنات و عبادات و