منتظران راستين او، به عدد اصحاب جنگ بدر (‌ 313) برسد. آشكار است كه اين نكته اى ارجمند و متفاوت را مى رساند: شيعه ى راستين خود در تسريع فرج مهدى نقشى به سزا دارد و هموست كه با تزكيه و انتظار عملى فرج، زمينه ساز قيام نهايى خواهد شد كه اين هم وجه تمايزى در خور اهميّت است و از رابطه اى متقابل و دايمى ميان منتَظِر و منتَظَر در باور شيعى خبر مى دهد.

در اين شرايط بس دشوار و مرد افكن، شيعه ى منتظر، دين خود را از هجوم ها مى پايد و در هر لحظه چنان مى كوشد كه بارى لياقت ورود به آن جمع فرهيختگان 313 نفرى را داشته باشد ... و اين گونه كه هست، مفهوم موعود در انديشه ى شيعى، مايه هاى قدرت مندى از انگيزه براى تعالى روحى و علوّ نفس بهوجود مى آورد. در باورهاى اسطوره اى چنين نتيجه اى مطلقاً وجود ندارد و انتظار موعود، هرگز سبب ساز كنش هاى روح بخش نمى گردد. باور به سوشيانت و حتّى ماشيح يهوديان نيز به چنين رخ دادى نمى انجامد; كه اوّلى در كمند هزاره هاى كيهانى، خود نوبتش فرا خواهد رسيد و ظهور دوّمى منوط به اراده ى يهوه اى خشمناك گشته است. تنها موعودى كه مى توان درباره ى آن واژه ى «انتظار» را معنا كرد، عيساى مسيحيان است كه البته اين يكى هم در بلنداى آسمان ها ـ برخلاف مهدى ـ كمترين تعاملى با فرد فردِ دوست دارانش ندارد. بلى، در باور شيعى، اين برجستگى مهمّ و منحصر به فرد وجود دارد كه امام غايب يا همان موعود، حجّت الهى بر زمين است، حجّتى كه با يك يك انسان ها رابطه اى عاطفى و هدايت گر دارد. امام مهدى فرمود: «ما در رسيدگى به شما كوتاهى نمى كنيم و شما را از خاطر نمى بريم».

او مردمان را مى پايد و كارنامه ى اعمالشان را مى سنجد. از كج روى آنان اندوهگين مى شود و از رشد معارف شان خوشنود مى گردد. او فارغ از آدميان در آسمان ها به سر نمى برد، يا هنوز تخمه اش در درياچه اى مهجور به انتظار ساعت انعقاد بسر نمى برد، او واسطه ى عالم غيب است و هم چون خورشيدى از پس ابرها