و به عباره اخرى وجود را واحد شخصى مى دانند كه وجود حق عز و جل است كه همان ذات احديه و نعوت ازليه و صفات سرمديه است .

و به بيان ديگر : وجود واحد شخصى متصف به وحدت حقيقى اطلاقى است , و اين اطلاق هم اطلاق ذاتى حقيقى است كه نسبت تقييد و عدم تقييد به آن على السويه است , نه اطلاق مقابل تقييد كه در حقيقت تقييد است .

عزيز نسفى در كشف الحقائق آورده است كه از شاه اولياء اميرالمؤمنين على عليه السلام سؤال كردند كه وجود چيست ؟ گفت : بغير وجود چيست ؟ !

خواجه طوسى در آغاز آغاز و انجام گويد : سپاس آفريدگارى را كه آغاز همه از اوست و انجام همه بدو است بلكه خود همه اوست .

حكماى اهل نظر , مثلا در علم طبيعى بحث از طبيعيات مى كنند كه جسم از آن جهت كه موضوع حركت و سكون است موضوع علم طبيعى است , و در علم الهى به معنى اخص بحث از واجب تعالى و مسائل خاصه آن مى كنند , چه موضوع صنعت اهل نظر وجود مطلق است , ولى اهل تحقيق فقط از علم الهى بحث مى كنند يعنى موضوع مسائل علم آنان مطلقا حق تعالى است([ لان