در حالي که ليبراليسم، بازتابي سياسي نسبت به کثرت اعتقادات داخل جامعه مسيحي بود، صرفاً در قرن بيستم بود که اصول آن در ميان اعتقادات غير مسيحيان مطرح شد. حتي در اواخر قرن نوزدهم فرقه مورمون[1] به لحاظ بدعت گذاري مرتد شناخته شد و از قلمرو مسيحيت حذف گرديد. به همين دليل جهت گارفيلد[2] رئيس جمهور آمريکا در سال 1881 در سخنراني اولين روز رياست جمهوري اش، اين فرقه را علناً به باد انتقاد گرفت. مسأله بر سر تعدد زوجات بود که در آن زمان از نظر علماي مورمون از فرقه قديسان آخرالزمان[3] به معناي امري مشروع محسوب مي شد. آيا تعداد زناني که مرد مي تواند اختيار کند بايد از طريق دين تنظيم و کنترل گردد يا از سوي دولت؟

براي رئيس جمهور گارفيلد پاسخ واضح بود:

نبايد هيچ يک از سازمانهاي کليسايي با طيب خاطر اجازه داشته باشند که حتي به ميزان اندک نقش و قدرت دولت ملي را غصب نمايند.[4]

ولي ناکامي تلاشهاي ليبرال براي از بين بردن تعصب ديني بيش از هر جاي ديگري در رشد ضديت با نژاد سامي و نهادينه شدن آن به وسيله فاشيستها نمود داشت. فاشيستها در نهايت مغلوب شدند و تسامح ليبرالي براي اعتقادات غير مسيحي در بيانيه حقوق بشر ثبت شد. ولي هنوز يهودي ها به عنوان قاتلان حضرت مسيح عليه السلام در همه کليساهاي جهان مورد لعن و نفرين قرار مي گرفتند. تنها در دهه 1960 بود که با تصويب شوراي واتيکان دوم،