همچنانكه , عكس اين قضيه نيز صادق است , يعنى هر برنامه و راه و روش زندگى را ميتوان ( ( آئين ) ) ناميد و برنامه زندگى هر گروهى از مردم را دين آنان دانست

حال اگر برنامه زندگى آنان , برنامه اى خدائى باشد , يعنى از عقيده و طرز فكرى آسمانى مايه گرفته باشد , اين مردم , پيرو دين خدا و ( ( خداپرست ) ) مى باشند ولى اگر اين برنامه , ساخته و پرداخته محيط يا اميال ملت , يا مولود خواسته ارباب يا پادشاه , و خلاصه زائيده طرز فكر يا فلسفه اى بشرى باشد , آن مردم در دين خدا نبوده و خداپرست نيستند , بهتر است آنان را ( ( محيط پرست ) ) و ( ( ملت پرست ) ) و ( ( ارباب پرست ) ) و ( ( شاه پرست ) ) ناميد , زيرا آنان برنامه اى را كه از طرز فكر خدائى سرچشمه ميگيرد