بطور كلى پديد آمدن و شكل گرفتن هر تشكيلات اجتماعى , بايد باين صورت باشد , يعنى از طرز فكرى الهام گرفته باشد كه در آن , حقيقت هستى و حقيقت انسان و موقعيت وى در جهان و غرض از آفرينش وى , شناسانده شده است

فقط در اينصورت است كه ميتوان به بقاء اين تشكيلات و نيز به سودبخش بودن آن براى اجتماع , مطمئن بود , چه آنكه هر نظام اجتماعى بايد هدفش سوق دادن افراد بسوى كمال مطلوب و نزديك ساختن آنان به علت غائى خلقت انسان باشد و اين در صورتى از يك نظام اجتماعى ساخته است كه با الهام گرفتن از آن جهان بينى بوجود آمده باشد

و نيز بحكم آنكه انسان , مركز دائره هستى است بايد ملاحظه حقوقى كه براى وى در نظر گرفته ميشود , خط سير او را ترسيم كند و ابزارى را كه مى بايد براى رسيدن سر منزل كمال از آنها استفاده شود , معين نمايد