زلف ‌ ب29و715

مشوّش ‌ آشفته، پريشان شده

گاهى مانند چشم معشوق از خوردن شراب حقيقت خوشحال و سرمستم و آن زمانى است كه به وصال او رسيده ام و گاهى همچون زلف محبوب آشفته و پريشان خاطرم و در بيابان كثرت و تعيّن حيران و سرگردانم.

خوى ‌ خو، عادت، خصلت

گلخن ‌ «نوعى آتشدان، تون حمام»[1]، «كنايه از تن و زندان نفس است.»[2]

گلشن ‌ گلستان، گلزار، اشاره به عالم ملكوت است.

گاهى به سبب تمايل به صفات و عادات انسانى اسير زندان تن و نفس خود مى باشم و ره از عالم مُلك و ماده بيرون نمى برم و گاه به واسطه رسيدن به مقام وحدت و وصال معشوق حقيقى در عالم ملكوت و معنى ساكن هستم.

خاتمه در بيان تمام آنچه در كتاب آمده است

گلشن ‌ ب995

شمّه ‌ اندكى، مقدارى

از حقايق و معارف عالم ملكوت، آنچه را كه از طريق كشف و شهود بر من آشكار