همان طور كه در بيت 816 بيان گرديد حجاب ظلمانى بهتر از حجاب نورانى است زيرا آدم به واسطه خوردن ميوه ممنوعه و اقرار به آن ﴿ربّنا ظلمنا﴾[1] و اظهار ندامت و پشيمانى امداد الهى او را برگزيده حقّ مى گرداند و ابليس به سبب كبر و غرور، آدم را سجده نمى كند و بنا به ﴿خلقتنى من نار و خلقته من طين﴾[2] براى هميشه مورد طعن و لعن قرار مى گيرد.

دل عارف همچون آينه اى است پاك و مصفّا كه سالك زنگار حجاب وجود خود را با سير و سلوك از بين برده است و به سبب تصفيه و تزكيه مى تواند حق را در آن مشاهده كند امّا اگر اين دل كه از هر نوع آلودگى پاكيزه گشته سبب غرور و خودبينى گردد و سالك خود را در آينه دل ببيند، زدودن زنگار چنين دلى هيچ فايده اى ندارد.

روى ‌ اشاره به ذات حق دارد.

مِىْ ‌ ب757

چون از پرتو ذات حق بر مِىِ عشق و محبّت بر اساس «فاحببتُ ان اعرف فخلقت الخلق لكى اعرف»[3] تابيد، درياى هستى به اعتبار ظهور متلاطم شد و تعيّنات و تعلّقات وجود همچون حبابى ميرا كه «نمودى» بى «بودند» بر سر آن آشكار شد.