13 ـ در اشارات و رموز عرفانى كه عارف به كار مى گيرد

مرد معنى ‌ كسى كه از عالم صورت روى برگردانيده و به عالم معنى و حقيقت رسيده باشد.

عبارت ‌ تعبير كردن، شرح دادن(ف- م)

چشم ‌ «جمال و صفت بصر الهى راگويند»[1]

لب ‌ اشاره به نفس رحمانى است (ف- ع)

عارف و اهل تحقيق و يقين كه از عالم مادّه و صورت گذشته و به حقايق معنى رسيده است از اشارت به چشم و لب چه مقصودى دارد؟

رُخ ‌ «ظهور تجلى جمالى است كه سبب وجود اعيان عالم ظهور اسماء حقّ است و اشاره به نقطه وحدت دارد»[2]، حقيقت، صفات لطف الهى منظور است.

زلف ‌ كنايه از كثرت است و اشاره به تجلّى جلالى انوار حقّ در صورت جسمانى دارد. صفات قهر الهى منظور است. ب29

خط ‌ «اشاره به تعيّنات عالم ارواح است. گويند مراد از آن عالم كبريايى  است».[3]

خال ‌ نقطه وحدت حقيقى است.

مقامات ‌ «صفت ثابت سالك است كه به بذل مجهود حاصل شود»[4]