هنگامى كه دانستى «قديم»، «محدث» نمى شود و ممكن الوجود، واجب الوجود نمى گردد و برايت مشخص شد كه «قديم» هميشگى و لايزال و «محدث» فناپذير و نيست شونده است; و هر چه هست قديم است و محدث وجودى خيالى و «نمود» بى «بود» است، تمام مشكلات و سختى هاى درك حقايق بر تو آسان و ساده مى گردد.

امر اعتبارى ‌ ب9

جهان، وجودى خيالى است و «نمودى» بى «بود» است و پيدايى و «نمود» آن به سبب ظهور و تجلّى «وحدت» در «كثرت» است و مثال جهان مانند نقطه اى است كه حركتى دورى دارد و در اين حركت دايره اى خيالى ايجاد مى گردد كه غير حقيقى است كه آن نقطه، وحدت حقيقى و دايره خيالى، جهان فانى است.

مفهوم بيت قبل را با اين بيان كامل مى كند كه اگر نقطه اى از آتش را گرفته و به آن حركت دورانى دهيم از سرعت آن حركت دايره اى ديده مى شود كه حقيقت ندارد و در واقع به غير از يك نقطه موجود ديگرى نيست. همچنين است سرعت تجدّد تجلّيّات وحدت حقيقى كه در بى نهايت كثرات عالم ظاهر مى گردد; كه در حقيقت يك «وجود» بيش نيست.

عدد «يك» واحد است اگر چه بنا به ضرورت به شمارش مى آيد و از آن اعداد بى شمار ديگر ظاهر و پيدا مى شوند; ولى در حقيقت خود «يكى» بيش نيست و از اعداد ديگر افزونتر نخواهد شد.