مى ميرد ‌ كنايه از نيستى جهان است، مردن عبارت است از بازگشتن كثرت  به  وحدت.

مى زايد ‌ كنايه از هستى جهان است، زاييدن عبارت است از ظهور وحدت به صورت كثرت.

در جهان هيچ چيزى دو ساعت پايدار و باقى نمى ماند زيرا همه چيز در حال تغيير و تبديل است. در يك لحظه مى ميرند و در يك لحظه به دنيا مى آيند.

طامة الكبرى ‌ روز قيامت، اشاره به آيه ﴿فاذا جائت الطامة الكبرى﴾[1] دارد.

يوم عمل ‌ اشاره به حديث نبوى «الدنيا مزرعة الاخرة»[2]

يوم دين ‌ اشاره به آيه ﴿مالك يوم الدين﴾[3] است.

انتساب قيامت به طامة الكبرى به اعتبار آن است كه تمام كثرات و تعيّنات عالم در آن روز نيست و نابود مى شوند و زمان و مكان را طى مى كنند. ﴿يوم تبدّل الارض غير الارض﴾[4] و ﴿اذا السّماء انشقت﴾[5] و ﴿اذا السّماء انفطرت﴾[6] و ﴿اذا الشّمس كوّرت، و اذاالنجوم انكدرت﴾[7]

بنا بر اين اينكه جهان در يك طرفة العين مى ميرد و مى زايد به مثال مانند طامة الكبرى است و در حقيقت آنچه كه اتفاق مى افتد نمود و مثالى از روز قيامت مى باشد كه به «روز عمل» معروف است و «روز قيامت» كه قيامت كبرى است، را روز