جنبه ذات، «واحد» است زيرا همه موجودات داراى يك ذات «واحد» هستند و «كثير» به سبب «كثرت» ظاهر و آشكار مى گردد و اگر نيك بنگرى حقيقت همه موجودات «وجود مطلق» است به صورت ظاهر «كثير» و در باطن «واحد» مى باشند.

عَرَض ‌ ب199

ساعى ‌ سعى كننده، شتابنده (ف-م)

«هستى» از اجتماع اجزاء به وجود مى آيد و چون نبوده و بعد پيدا شده است ويژگى عَرَض را دارد و عرض نيز به اعتبار ذات خود، پيوسته رو به سوى عدم و نيستى دارد.

جزو ‌ ب631

كلّ ‌ ب631

كُلّ كه منظور از آن موجودات عالم است داراى دو جزو است يكى وجود كه باقى است و تغييرى در آن ظاهر نمى شود و ديگرى تعيّن كه امرى عَرَضى است و به اعتبار ذات خود فانى است. بنابر اين هر جزوى كه از كل نيست و نابود گردد بديهى است كه كُلّ نيز نابود گرديده است. پس موجودات عالم نيز نيست و فنا شونده مى باشند.

طرفة العين ‌ ب3