مصراع دوم اشاره به آيه «اولئك كتب فى قلوبهم الايمان»[1] دارد.

يعنى آنان كسانى هستند كه خداوند در دل هايشان ايمان نوشته است.

ذكر «روز» را به آن دليل آورده است كه تجلّى انوار خداوند ذاتى است و پاك و مصفّا از تاريكى كثرت مى باشد.

آن نامه ‌ منظور «فطرت» آدمى است.

يك ره ‌ ب211

اگر فطرت آدمى كه همچون كتابى است و استعدادهاى ذاتى هر كسى در آن نوشته شده است را يك بار بخوانى به تمام ابعاد وجودى انسان اعم از علم و معرفت، جهل و نادانى، كمال و نقصان او آگاه خواهى شد.

عهد ‌ قرار داد، پيمان

عِقد ‌ گردنبند

دوش ‌ شب گذشته

همان طور كه در بيت 417 ذكر «روز» كرده بود، در اين بيت ذكر «شب» به آن دليل آورده است كه ذات آدمى با پذيرش اسماء و صفات، تنزّل كرده و اسماء و صفات همچون حجاب و پرده اى بين او و معبود گشته است.

بنا بر اين اى انسان تو با گفتن «قالوا بلى» پيمان بندگى با خداى خود بستى، ولى اين عهد و پيمان را به خاطر جهالت و نادانى و تعلّقات مادّى و جسمانى فراموش كردى.