تنزّل ‌ نزول كردن، فرود آمدن، پايين آمدن

اسفل ‌ پايين تر

انسان در دايره هستى، اوج و فرود دارد و در اين مسير دورى، مدارج و معارجى را طى مى كند و مى دانيم كه در دايره، نقطه مقابل هر نقطه فرضى نسبت به مركز درست در مقابل آن نقطه فرضى قرار خواهد گرفت.

بنابراين مرتبه انسانى در دايره وجود، نقطه آخر قوس و كمان دايره است كه در پايين ترين قوس و كمان نزولى دايره قرار گرفته و درست در مقابل نقطه وحدت در بالاترين نقطه قوس صعودى مى باشد.

و به خاطر همين نكته است كه همه اسماء و صفات الهى در آيينه حقيقت وجود انسان منعكس گشته و در او ظاهر شده است و او را اشرف مخلوقات مى دانند.

نهايت ‌ حدّ و اندازه

بدايت ‌ آغاز، منظور وحدت حقيقى است.

انسان مظهر تمام اسماء و صفات است و ظهور و نمود هر يك از صفات وابسته به انجام فعلى خاص مى باشد. بنابراين چون از انسان افعال و اعمال زيادى سر زد، در نتيجه بى نهايت كثرت در صورت انسانى ظاهر و پيدا شد و در اين مرحله، انسان نقطه مقابل وحدت حقيقى قرار گرفت و آنچه كه در ذات خداوندى پوشيده و پنهان بود، در آيينه حقيقت انسان منعكس گشت.