شيخ محمد لاهيجى، شرح گلشن راز شبسترى را براى مخاطبان خاص خود كه «طالبان راه حقيقت» و «سالكان طريق معرفت» بوده اند، نگاشته و مى دانسته كه به زبان گويا و رسا مى نويسد. امّا امروز بهرهوران از سرمايه ادبى و عرفانى ايران، كه خواستار پى بردن به آن مفاهيم ارزشمند مى باشند، زبان گوياىِ ديروز را نمى پسندند و خواندن آن كتاب نيز شايد قدرى ملال انگيز باشد.

حائز اهميت است كه اين مهم به پيشنهاد و تشويق استاد ارجمند و فاضل انديشمند جناب آقاى دكتر سيّد جعفر حميدى استاد محترم دانشگاه شهيد بهشتى تهران كه سالها خود معلّم و مدرّس درس «گلشن راز» در دوره هاى كارشناسى ارشد دانشگاهها مى باشند، صورت گرفته است.

در ابتداى نگارش با همه دشواريهاى لفظى و پيچيدگيهاى معنى، طولانى بودن شرح و توضيحات شارح كه مستلزم صرف وقت زيادى بود، مزيد بر دشوارى راه گشت كه اگر همراهى و راهنمايى اين استاد فرزانه يار نمى گرديد، شاگرد نوآموز او هرگز توفيق انجام اين كار بزرگ را پيدا نمى كرد.

نگارنده، خود اعتقاد دارد كه كار بزرگ را بايد به بزرگان و شايستگان سپرد. امّا با اين نگرش و بر حسب وظيفه، انجام اين مهم را عهده دار گرديد و خود معترف است كه طرح چنين تحقيق مفصّل در يك محدوده زمانى كوتاه، منقّح و خالى از اِشكال نمى باشد و نيك مى داند كه برگردان متون عرفانى در قالب الفاظ ساده و روان، محدوديت هايى را ايجاب مى نمايد، ولى با وجود اين سعى گرديده است با پردازش معانى بلند عرفانى، اين مهم به هدف نزديك گردد و يا لااقل در چنين راستايى قرار گيرد زيرا: