هدف اصلى از آفرينش جهان در حقيقت انسان است و به همين سبب او را مغز و خلاصه عالم مى دانند. و انسان نيز نسبت به افلاك كه دوّارند،حكم مركز را دارد و درون واقع شده است همان طور كه جاى مغز در درون و پوست در بيرون مى باشد. پس جاى انسان در ميان عالم واقع است و عالم پيرامون اوست و هستى عالم طفيل هستى انسان است. بنا بر اين انسان تو خود را بشناس و از خود غافل مباش،زيرا كه تو جان جهان هستى و جهان و جهانيان نسبت به تو مثل بدن مى باشند.

مى دانيم كه كره زمين به دو قطب شمال و جنوب تقسيم شده است و هر كدام از اين دو قطب،خود به دو نيمه ديگر تقسيم مى شوند بنابراين زمين داراى چهار ربع است دو ربع شمالى و دو ربع جنوبى و از دو ربع شمالى يك ربع آن مسكون است كه آن را ربع مسكون مى گويند.

اى انسان تو دل عالم مى باشى و چون دل در طرف چپ بدن آدمى قرار گرفته است و به شمال نيز، چپ مى گويند، پس جايگاه تو نيز در ربع مسكونى است و خلاصه انسان،دل آدمى است، بنا بر اين دل انسان محل ظهور انوار الهى و منبع علوم و معارف مى باشد.