جهان همراه با انسان، انسان كبير است و انسان از آن جهت كه حقيقت و خلاصه همه است جهانى است عليحده بطورى كه حق در انسان ظاهر گشته و چشم او شده و با چشم خود، خود را مشاهده نموده است و خلاصه سخن اين است كه انسان مظهر اسم خدا است و اين سخن بهترين بيان است.

اصل اين كار ‌ منظور حق، هستى مطلق است.

بيننده ‌ مقصود شخص ناظر است.

ديده ‌ انسان

ديدار ‌ چهره، روى

چون در اصل اين كار كه منظور حق،هستى مطلق است به دقت و تأمل نگاه كنى پى خواهى برد كه همه چيز حق است و غير از او موجودى نيست و بيننده اى كه در آينه نگاه مى كند و انسانى كه در آيينه ديده مى شود كه همان عكس مى باشد،همه اينها يكى هستند و آن حق است كه به صورتهاى مختلف ظاهر شده است.

حديث قدسى ‌ قولى است كه بىواسطه از حق به پيغمبر(صلى الله عليه وآله)فرود آمده باشد.

اين بيت محبت بنده را نسبت به حق بيان مى كند و آن عبارت است از انجذاب سرّ سالك به تحصيل اين معانى كه منشأ سعادت طالبان حق است.

مصراع دوّم اشاره به «لا يزال العبد يتقرّب الىّ النّوافل حتى احبه فاذا احببته كنت سمعه و بصره و لسانه و يده و رجله فبى يسمع و بى يبصر و بى ينطق و بى يبطش و بى يسعى و فى رواية و بى يمشى» يعنى بنده من هميشه به من نزديكى مى جويد با