‌ علاقه وصف‌ناپذير پيامبراكرم (صلى الله عليه وآله) به حسنين (عليهما السلام) مورد تصديق همگان است.

امام حسين(عليه السلام) پيش از نهضت

حسين‌بن‌على (عليه السلام) در سوم شعبان سال چهارم هجرت به دنيا آمد. ايشان دوران كودكى را با رسول‌خدا (صلى الله عليه وآله) گذراند. علاقه وصف‌ناپذير پيامبر (صلى الله عليه وآله) به امام‌حسن و امام‌حسين (عليهما السلام) مورد تصديق همگان است به‌طورى‌كه وقت نماز نيز از وى جدا نمى‌شدند. امام‌حسين (عليه السلام) 30 سال در كنار اميرمؤمنان (عليه السلام) به‌سر برد و در همه صحنه‌هاى سياسى و نظامى آن عصر شركت جست.

‌ در جبهه نبرد با ناكثين، در كنار برادرش امام حسن (عليه السلام) فرماندهى جناح چپ سپاه را برعهده داشت و در صحنه صفين، با جهاد و سخنرانى‌هاى پرشور، سپاه على (عليه السلام) را يارى داد. او هم‌چنين در نهروان شمشير اعتدال را بر فرق مقدسان ناآگاه فرود آورد و در كندن چشم فتنه‌اى كه جز على (عليه السلام) كسى را ياراى بركندن آن نبود، شركت جست.

‌ در دوران امامت برادرش (عليه السلام) به‌طوركامل از سياست وى دفاع كرد و هنگام حركت نيروهاى امام (عليه السلام) به سمت شام، از پيشروان سپاه برادر بود. هنگامى‌كه معاويه به امام‌حسن (عليه السلام) پيشنهاد صلح داد، امام‌حسن (عليه السلام) او و عبدالله‌بن‌جعفر را فراخواند و درباره اين پيشنهاد با آنان گفتوگو كرد. [1] سرانجام پس از انعقاد پيمان صلح، همراه برادرش در مدينه اقامت گزيد.

‌ امتناع آن حضرت (عليه السلام) از اجابت دعوت رهبرى شيعيان افراطى و ناخشنود از موضع امام‌حسن (عليه السلام) و ادامه سياست مسالمت‌آميز برادر حتى ده سال پس از شهادت وى بر يگانگى روش و عملكرد اين دو امام بزرگوار در آن مقطع زمانى خاص گواهى مى‌دهد.

موانع قيام در دوران معاويه

معاويه كه سال‌ها از سوى خليفه دوم و سوم استاندار منطقه شام بود، پس از صلح با امام‌حسن با تثبيت كامل موقعيت خود به نام خليفه مسلمانان بر سرنوشت جامعه اسلامى چيرگى يافت.

‌ او، از يك سو، با فشار سياسى و اقتصادى بر مسلمانان آزاده از هرگونه اعتراض و جنبش