به کارها و برخوردهاي ناخوشايندشان درگذر، و براي آنان طلب آمرزش نما، و در کارها با آنان به مشورت بنشين، و چون عزم کاري کردي، برخدا توکل کن؛ زيرا خدا توکل‌کنندگان را دوست دارد».

زائر با بهره‌گيري از اين آية شريفه، بايد توجه داشته باشد که خوشرفتاري با همراهان و همسفران، نسيمي الهي و بهره‌اي ملکوتي است و بدرفتاري و ترشرويي و سخت‌گرفتن با همراهان، نشانه‌اي از سموم دوزخ و حرارت آتش جهنم است.

زائر بايد توجه داشته باشد که هريک از مؤمنان بر يکديگر حقوقي دارند و لازم است آن حقوق تاجايي که امکان داشته باشد، رعايت شود.

از امام صادق (عليه السلام) روايت شده است:

«مَا عُبِدَ اللَّهُ بِشَيْ‌ءٍ‌أَفْضَلَ‌مِنْ أَدَاءِ‌حَقِّ الْمُؤْمِنِ»؛ [1]

«خداوند به چيزي برتر از اداي حق مؤمن عبادت نشده است».

آن حضرت به شيعيان سفارش مي‌کنند:

«اتَّقُوا اللَّهَ وَكُونُوا إِخْوَةً بَرَرَةً مُتَحَابِّينَ فِي اللَّهِ مُتَوَاصِلِينَ مُتَرَاحِمِينَ تَزَاوَرُوا وَتَلَاقَوْا وَتَذَاكَرُوا أَمْرَنَا وَأَحْيُوهُ»؛ [2]

«براي خدا خود را از هر گناهي حفظ کنيد؛ برادر

[1] الکتب الاربعه، بخش کافي، ج2، ص371.

[2] همان، ص374.