داشتن،‌ الفت و انس و جوشش با همسفران، از مصاديق خوش‌رفتاري است که به‌ويژه در سفر حج بسيار پسنديده و داراي پاداش است. چنين رفتارهايي، سبب جذب ديگران شده، ياران و دوستان را به انسان علاقه‌مند مي‌سازد؛‌ دوستان و ياراني که ممکن است در طول سفر و هنگام بازگشت به وطن هريک کليدي براي حلّ مشکل يا مشکلات انسان شوند.

قرآن دربارة خوش‌رفتاري با ديگران، فراميني را به پيامبر عزيز اسلام داده و آن حضرت آن دستورها را تا آخر عمر نسبت به ديگران به کار بستند و همان رفتار موجب رونق اسلام و اضافه شدن نفر و نيرو به مکتب حق و عامل عشق ورزي ديگران به پيامبر مي‌شد.

(فَبِما رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ وَلَوْ كُنْتَ فَظًّا غَلِيظَ الْقَلْبِ لاَنْفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَاسْتَغْفِرْ لَهُمْ وَشاوِرْهُمْ فِي الأَْمْرِ فَإِذا عَزَمْتَ فَتَوَكَّلْ عَلَي اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَوَكِّلِينَ)؛ [1]

«پس به مهر و رحمتي از سوي خدا [که در افق وجودت طلوع داد] با مردم نرم‌خوي و خوشرفتار شدي و اگر درشت‌خوي و سخت‌دل بودي، يقيناً از اطرافت پراکنده مي‌شدند. پس براساس همين مهر و رحمتي که خدا در وجودت نهاده، از آنان نسبت

[1] آل عمران/ 159.