در اين سفر ملکوتي، زائر به خانه‌اي مي‌نگرد که به فرمودة امام‌صادق (عليه السلام) داراي دو سود معنوي و دو نصيب ملکوتي است:

«مَن نَظَر إِلي الکَعْبَةِ عارِفاً فَعَرَفَ مِن حَقِّنا وَحُرمَتِنا مِثلُ الَّذِي عَرَفَ مِن حَقِّها وَحُرْمَتِها، غَفرَ اللهُ لَهُ ذُنُوبَهُ کُلَّها وَکَفَاهُ هَمَّ الدُّنيا وَالآخِرَة»؛ [1]

«کسي که به کعبه به عنوان بيت‌الله و قبلة عبادت بنگرد، و حق امامت و حرمت ما را بشناسد، مانند کسي که آگاه به حق و حرمت کعبه است، خداوند همة گناهانش را مي‌آمرزد و همّ و غمّ دنيا و آخرت او را برطرف مي‌سازد».

آري، زائر به زيارت خانه‌اي مشرّف مي‌شود که از هر جهت در کمال اعتدال است؛ نه همچون قصر کاخ‌نشينان است که از خون دل ضعيفان و غارت‌شدگان ساخته شده باشد و نه چون ويرانة جغدهاي افسرده و دل‌شکسته است.

خانه‌اي است که بنا، مصالح، طول و عرض،‌ حجم و مقدار سطحي که به خود اختصاص داده، به همه مي‌آموزد تا در تمام کارها جانب اعتدال را رعايت کنند و از افراط و تفريط بپرهيزند.

[1] الکتب الاربعه، ج6، بخش من لايحضره الفقيه، ص199، حديث 2131.