پايين مى‌جوشد. نجات از آن، كشتى‌اى مى‌خواهد كه ما بتوانيم با تمسّك به آن، نجات پيدا كنيم: «إِنَّمَا مَثَلُ أَهْلِ بَيْتِى كَمَثَلِ سَفِينَهِ نُوحٍ مَنْ رَكِبَهَا نَجَا وَ مَنْ تَخَلَّفَ عَنْهَا غَرِقَ.»[1] هر كسى با اهل‌بيت: من زندگى كند، نجات پيدا مى‌كند، و هر كسى جداى از اهل بيت: من بماند، غرق مى‌شود، نه در آب: «وَ لَاتَتَّبِعُوا السُّبُلَ فَتَفَرَّقَ بِكُمْ عَن سَبِيلِهِ»[2]؛ بلكه در هزاران آب لجن متعفّن كه يكى از آنها براى خفه كردن مردم دنيا بس است. خداوند چه لطفى به شما ملت ايران كرد. با اين توطئه، آيا در اين روزگار، برپاكردن اين مجالس واجب شرعى نيست؟ آيا هر كسى بتواند براى يارى اين مجالس هزينه كند، هزينه كردن‌

[1] 1. طبرسى، احتجاج، ج 2، ص 380- متقى هندى، كنزالعمال، ج 12، ص 98.

[2] 2.. انعام: 153.