قَلْبِهِ حُبَّ الْحُسَيْنِ وَ حُبَّ زِيَارَتِه»[1]: خدا اگر خير كسى را بخواهد، دلش را از محبت ابى‌عبدالله (ع) پر مى‌كند. شما فكر مى‌كنيد ما در معامله با شما حسين‌بن‌على (ع) را رها مى‌كنيم؟ قيمت حسين (ع) براى ما از همه عالم بيش‌تر است؟ چقدر مى‌خواهيد به ما بدهيد و ابى‌عبدالله (ع) را از ما بگيريد؟

برنامه دوم اين است كه بايد حرارت اميد مردم ايران را نسبت به آينده با محوريت امام دوازدهم، چنان سرد كنيم كه به دنبال ظهور او نباشند.

برنامه سوم اين است كه رابطه مردم را با عالمان ربانى قطع كنيم. شما ببينيد چقدر عليه حوزه‌ها و مرجعيت ياوه‌گويى مى‌شود. چقدر اين طوفان سنگين است، سنگين‌تر از طوفان زمان نوح (ع)، در زمان نوح (ع) تنها آبى از زمين و آسمان جوشيد و همه را نابود كرد. الان هزاران آب لجن از بالا و

[1] 1. ابن‌قولويه، كامل‌الزيارات، ص 142.