النَّاسُ إِلَى ظَاهِرِهَا»[1]: كلّ مردم فقط ظاهر دنيا را مى‌بينند و هر چيزى را هم ارزيابى مى‌كنند، با همان ظاهر دنياست. با ديدن ظاهر دنيا، بيش‌تر ارزيابى‌ها هم غلط است، و در فضاى اين ارزيابى‌ها، آدم هم از پروردگار گله‌مند مى‌شود و هم از زندگى سير مى‌شود. چند ميليون چون و چرا برايش مى‌آيد و نسبت به عدل پروردگار بى‌اعتقاد مى‌شود و نسبت به مسايل دينى ضعيف مى‌گردد، اما آن‌هايى كه باطن‌نگرند؛ يعنى داخل دريا هستند، هيچ وقت تحت تأثير موج‌ها قرار نمى‌گيرند؛ چون مى‌دانند موج مى‌آيد و مى‌رود. موج هم سوار بر باد است؛ يعنى ريشه موج باد است. خود باد مگر چيست؟ اين باد يك جا به جايى هواست و هيچ چيز ديگرى نيست. مى‌دانند كه تازه خود موج هم پشتش باد است و مى‌دانند باد هم باد است و هيچ چيز نيست: پيش صاحب‌نظران ملك سليمان باد است‌

[1] 2. همان.