كه اگر خدا هم به ما اين توفيق را بدهد كه چنين چشمى پيدا بكنيم. اين چشم سر ما با چشم همه حيوانات مشترك است. آن‌ها هم ظاهر را مى‌بينند و ما هم ظاهر را مى‌بينيم. ما با اين چشم پشت پرده هيچ حقيقتى را نمى‌بينيم. براى ديدن حقيقت، بايد از قرآن، نبوت و امامت كمك بگيريم. اميرمؤمنان (ع) مى‌فرمايد: «إِنَّ أَوْلِيَاءَ اللَّهِ هُمُ الَّذِينَ نَظَرُوا إِلَى بَاطِنِ الدُّنْيَا»[1] نمى‌گويد: «الى باطن الآخره‌». بلكه مى‌گويد: «نَظَرُوا إِلَى بَاطِنِ الدُّنْيَا.»؛ چون نياز نيست بگويد: «نظروا الى باطن الآخره‌». ما اگر به باطن دنيا برسيم، به باطن آخرت، به باطن حق، به باطن عبادت و به باطن قرآن و به باطن همه چيزها در حدّ خودمان رسيده‌ايم. «إِنَّ أَوْلِيَاءَ اللَّهِ هُمُ الَّذِينَ نَظَرُوا»، نمى‌گويد، نگاه با چشم، «نظر» است و كلمه «نظر»، با كلمه «رؤيت» فرق مى‌كند. «إِذَا نَظَرَ

[1] 1. نهج‌البلاغه، حكمت: 424.