بودن ابراهيم (ع) باشد؛ كيفيت بودن روح اللهى باشد. در اين زمينه، براى خدا فرقى نمى‌كند. او يك سفره‌اى را پهن كرده و مجموع نعمت‌هاى اين سفره، ظهور رحمانيتش است و اجازه صادر فرموده كه آنى كه فعلًا زنده است و در دنيا مى‌باشد، بيايد و از اين سفره استفاده كند:

اديم زمين، سفره عام اوست‌

چه دشمن بر اين خوان يغما، چه دوست‌[1] نمى‌گويد، چون تو قارونى، جلوى آب و نانت را مى‌گيرم؛ بلكه او مى‌گويد، نه آب و نان براى دستگاه من چيزى نيست كه حالا چون قارون و يا فرعون و يا نمرود شدى، من جلوى تو را بگيرم. بيست و پنج سال موسى (ع) فرعون را تبليغ كرد. پس ديد، او دعوتش را قبول نمى‌كند. گفت: خدايا! او دعوتم را نمى‌پذيرد. پس كارش را تمام كن. خداوند كه عاشقانه با موسى (ع) صحبت مى‌كرد، فرمود طرح تمام شدن كارش را خودت بده كه من‌

[1] 1. بوستان سعدى.