آخوند ملاعلى نورى، علامه طباطبايى، آن چهره‌هاى باعظمت و با آن قلب نورانى و آشنايى كه با كتاب خدا و معارف داشتند، آن را ذكر مى‌نمايند و لطايف بسيار مهمى را در رابطه با آن، بيان مى‌كنند.

نتيجه سخن همه اين بزرگواران اين است كه رحمانيت حق، جلوه، ظهور و طلوعش در عالم شهود و مُلك است و از افق ماديت موجودات عالم خودنمايى مى‌كند. طلوع رحمانيت به خاطر اين است كه موجودات از آن در جهت بقاى ظاهر و تأمين نيازهاى جنب عنصرى‌شان استفاده كنند. آنچه براى انسان به عنوان يكى از موجودات عالم، در جهت ملكى وجودش؛ يعنى در مرحل مادى وجودش، قرار داده شده، مربوط به رحمانيت حق است. نشستن سر اين سفره شرطى ندارد. شرط آن، فقط (بودن) است. حالا اين (بودن)، به هر كيفيتى مى‌خواهد باشد. ممكن است اين (بودن)، كيفيتش قارونى باشد؛ فرعونى باشد، و ممكن است كيفيتش، كيفيت كفرى باشد. شركى باشد، و يا نه، كيفيت‌