با آوردن آل عمران، تكرار شده است؛ چرا كه ذريّه ابراهيم و آل عمران، همگى از نسل ابراهيم‌اند. و اين دليل آن است كه آل ابراهيم، برخى از ايشان‌اند و نه همه آنان، همچنان كه خداى تعالى فرمود:

«أُوْلل- كَ الَّذِينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِم مّنَ النَّبِيّينَ مِن ذُرّيَّةِ ءَادَمَ وَ مِمَّنْ حَمَلْنَا مَعَ نُوحٍ وَ مِن ذُرّيَّةِ إِبْرَ هِيمَ وَ إِسْرَ ءِيلَ ...». [1]

ايشان‌اند- از زكريّا تا الياس- كه خداوند به آنان نعمت ارزانى داشته. پيامبرانى از فرزندان آدم و از [فرزندان‌] آن‌ها كه با نوح [در كشتى‌] بر نشانديم و از فرزندان ابراهيم و يعقوب.

چنان‌كه مى‌بينيم در اين آيه، ذريّه ابراهيم را از ذريّه اسرائيل (يعقوب) جدا كرده است؛ در حالى كه اسرائيل همان يعقوب فرزند اسحق است و اسحق نيز فرزند ابراهيم است. از اين رو، در قرآن كريم مراد از ذريّه ابراهيم، فرزندان اسماعيل‌اند (محمد و دودمان پاك آن حضرت) و دليل روشن‌تر بر اين ادعا:

«ذريّه بعضها من بعض» است؛ يعنى آل عمران و آل ابراهيم، هر دو از يك نسل‌اند، زيرا در نهايت هر دو از ابراهيم بوده و برخى از برخى ديگر جدا شده‌اند. به تعبير ساده‌تر، با آنكه آل عمران و آل ابراهيم هر دو، يك نسل‌اند. اما آل عمران از فرزندان يعقوب، كه فرزند اسحق است، كه همان اسرائيل است. و آل ابراهيم از فرزندان اسماعيل‌اند. و اما اين دو گانگى در آل عمران و آل ابراهيم؛ با اين كه هر دو از يك جا مايه مى‌گيرند، شايد اشاره به سرنوشت نهايى آن‌هاست؛ يعنى انقراض نبوّت در دودمان اسرائيل و ادامه آن در دودمان اسماعيل، و احياء و نگهدارى آموزه‌هاى ابراهيم عليه السلام در نبوّت حضرت محمّد صلى الله عليه و آله است. در قرآن كريم آمده است:

[1]. مريم، آيه 58.