«حضرت امام اجازه نمى‌داد موقوفات براى حوزه‌ها مصرف شود. لذا حوزه‌ها بايد فقط با وجوه شرعى مؤمنان كه با طيب خاطر و خلوص نيّت مى‌پردازند، اداره شود و راهى غير از اين مشروع نيست.»

معتقد بود كه بايد فرهنگ‌سازى كرد تا مؤمنين با آگاهى و اخلاص، ديون شرعى را بپردازند تا امور دينى بهتر اداره شود و فرهنگ اسلامى و تعاليم اهل بيت (ع) ترقى و توسعه يابد.

به هر حال ايشان با اين مبنا و تأكيد بر استقلال حوزه‌ها و اينكه نبايد متكى به غير باشد، چه قبل از مرجعيت و چه بعد از آن، به هيچ عنوان اجازه تخلف از اين اصل را به كسى نمى‌داد و مراكز و افراد منتسب به بيت ايشان به چنين كارهايى نپرداختند.

گاهى مقلّدان مى‌خواستند بخشى از كارخانه و شركت خود را به عنوان خمس بپردازند؛ اما ايشان نمى‌پذيرفت و مبلغ خمس را مى‌پذيرفت. معتقد بود آنچه حوزه‌ها را حفظ مى‌كند، ارتباط دو سويه مردم و علماى دين و روحانيون است. اگر اين راه اشكالاتى دارد، بايد براى اصلاح آن بكوشيم نه اينكه راههاى پرمخاطره را جايگزين كنيم. [1]

موضع‌گيريها در زمان مرجعيت‌

معظّم‌له از مراجع هوشيار و آگاه بود كه با توجه به حضور در صحنه‌هاى گوناگون اجتماعى و سياسى، از دوران جوانى، به خوبى به‌

[1]. جمهورى اسلامى، 15/ 2/ 1382، ويژهنام شاخهاى از شجر طوبى، ص 8، برگرفته از مصاحب آيت‌الله حاج شيخ محمدجواد فاضل.