است براى آن به جاى اشك، سيل خون از ديدگان جارى نمود و آن همان مصيبت بزرگى است كه مسلمانان جهان بلكه همه مستضعفان بدان مبتلا شدند، و آن ارتحال استاد عالى‌قدر ما امام خمينى- قدّس سرّه الشريف- است كه پس از يك دوره كوتاه از كسالت و بيمارى منجر به عمل جراحى، اتفاق افتاد. اين حادثه شب يك‌شنبه آخر ماه شوال 1409 اتفاق افتاد.

مردم در صبح يك‌شنبه پس از خبر شدن از طريق راديو، حيران و سرگردان شدند؛ به گونه‌اى كه گويى عزيزترين كسشان را از آنها گرفته‌اند يا اينكه كسى را از دست داده‌اند كه برگردنشان حق حيات و حق هدايت دارد، كه واقعاً همين‌طور است؛ چرا كه تحقيقاً امام غل و زنجيرهايى را كه به دست و پاى ملت بسته شده بود، از رويشان برداشت و آنها را از گمراهى نجات داد و اسلام و نظام اسلامى را به آنها باز گرداند و حكومت اسلامى حقيقى را برپايه مكتب تشيّع- كه حقيقت اسلام است- بنيان گذاشت و مردم بدين وسيله از گمراهى‌اى كه آنها را از هر سو فرا گرفته بود خارج شدند.

امام به مردم آزادى و استقلال را عطا كرد و دست قدرتهاى استكبارى و كفار را از كشور] ايران [كه از هر جهت آن را مستعمره خود كرده بودند، قطع كرد. آن قدرتها كه در رأسشان شيطان بزرگ آمريكا بود، با كشور ايران به گونه‌اى رفتار مى‌كردند كه انگار ملك شخصى آنها است. با مردم ايران مانند بردگان و كنيزان رفتار مى‌كردند. سعى و تلاش آنها مخالفت با اسلام و ويران كردن اساس اسلام بود. مى‌كوشيدند مظاهر اسلامى را از اين كشور بزدايند؛ تا آنجا كه تاريخ اسلامى را كه مبدأ آن هجرت نبىّ مكرّم اسلام (ص) است، به تاريخ شاهنشاهى و قومى تغيير دادند تا اثر و بويى از اسلام نماند.

اين امام خمينى- قدّس سرّه- بود كه با كفر مبارزه كرد تا اينكه حكومت شاه، آن نوكر و مزدور خبيث، را برانداخت و به جاى آن حكومت اسلامى‌