توانا و مدرّسى ماهر و مؤلّفى موفّق ساخت.

علاقه‌مندى و دل‌سوزى او به اعتلا و عظمت روحانيت و خصوصاً حوزه‌هاى علميه، برنامه‌ريزى جهت تكامل و استفاده بهينه از طلاب و توجّه به رشد علمى و عميق آنان، نافع بودن فضلا و استفاده هرچه بيشتر جامعه و مردم از آنان، رشد سياسى و بالندگى و زنده بودن حوزه در مقابل توطئه‌ها و جريانهاى استعمارى، از او زعيم و مرجعى آگاه ساخت. او هميشه دغدغه استقلال و تحوّل و پويايى حوزه را داشت. مى‌توان دوران رياست او بر شوراى عالى حوزه، به مدت ده سال قبل از شروع مرجعيت، را نقطه عطفى در تاريخ حوزه علميه به حساب آورد، كه با دقّت و درايت و پشتكار، حوزه را همراه جمعى از بزرگان به پيش برد و با وجود حمايت خاصى كه از انقلاب و نظام اسلامى داشت و خود شيفته و پيرو مخلص حضرت امام خمينى- قدس سره- بود، اما مانع از ورود جريانهاى حزبى و جناحى به پيكره آن شد. در آخرين ملاقات با مسئولان محترم شوراى عالى، با صراحت تمام بر لزوم تدوين برنامه‌هاى جديد و عدم تكيه بر برنامه‌هاى سابق اصرار ورزيد و مانند هميشه تأكيد مجدّد بر استقلال حوزه‌ها داشت و به شدت با بهره جستن از امكانات دولتى مخالف بود. مانند استاد خود حضرت امام (ره) معتقد بود كه به هر نحو ممكن، حوزه‌ها بايد از طريق سهم مبارك امام- عليه السلام- اداره شوند و از اين طريق همواره ارتباط بين روحانيت و همه اقشار مردم را حفظ كنند.

در دوران پانزده ساله مرجعيت خويش، تأثير فراوان و بسزايى در اين مجموعه علمى داشتند و با فكر روشن و زنده خود، طرح مركز فقهى ائمه اطهار (ع)- اولين مركز تخصّصى فقه و اجتهاد- را در سال‌