در مورد تعبّد حضرت امام نسبت به احكام اسلام نيز سخن مى‌گفت: «امام به قدرى در برابر احكام اسلام متعبّد بود مثل يك آدم عادى و معمولى. مثل اينكه هيچى بلد نيست. هرچه مى‌گويند، مى‌گويد: چشم.» [1]

در ركاب امام‌

از آغاز نهضت امام وجهه غالب بر حوزه علميه، از طلاب گرفته تا فضلا و اساتيد و بزرگان حوزه، وجهه ارادت به امام و حمايت از او بود؛ اما اين‌طور نبود كه همه در اين راه، خطر و زحمت را هم تحمل كنند بلكه كسانى كه به استقبال خطر هم مى‌رفتند، به خصوص هنگام فشار طاغوتيان، محدود بودند و بيشتر آنها از طلاب و افراد بى‌اسم و رسم بودند. در اين ميان آنچه مبارزان را تقويت مى‌كرد و نيز به طاغوت مى‌فهماند كه حاميان امام فقط طلاب مبتدى نيستند، اقدام مدرّسان معروف حوزه مانند آيت‌الله فاضل بود. طاغوت هم به اين افراد خيلى بيشتر حساس بود و شخصى مانند آيت‌الله فاضل، در طرز فكر طلاب و اينكه آنان هم اهل مبارزه و حمايت از امام و نهضت باشند، بسيار مؤثر بود.

از روزى كه امام امت نهضت خود را شروع كرد، آيت‌الله فاضل وظيفه خود مى‌دانست كه در راه امام و خواسته‌هاى او تلاش كند. هر مدرّسى حاضر نبود درس عمومى آن‌چنانى را فداى نهضت امام كند. افرادى فكر مى‌كردند كه در پيروى از امام نبايد تا آنجا پيش رفت كه‌

[1]. جمهورى اسلامى، 12/ 7/ 1376.