(لا أَمْلِكُ لنفسى ضَرّاً ولا نَفْعاً إِلاّ ما شاءَ اللّه) .[1]

«براى خود مالك هيچ زيان و سودى نيستم مگر آنچه كه خدا بخواهد».

4

انگيزه مشركان از عبادت بتها و معبودهاى باطل

شكى نيست كه تعظيم و تكريم مشركان از معبودنماها، عبادت است، هر چند باطل و بى ثمر مى باشد.

اكنون بايد ديد انگيزه آنان از پرستش معبودهاى باطل چيست. پيش از آنكه به بيان انگيزه آنان بپردازيم بايستى به مراحل و درجات مختلف شرك اشاره كنيم.

در اين زمينه، مشركان را به دو بخش مى توان تقسيم كرد:

الف. گروهى كه در شرك و دوگانه پرستى تا آنجا پيش رفته اند كه معتقدند، خداى ازلى و ابدى، در سه مظهر تجلى نموده است، چنان كه آيين هندو بر اين اساس استوار است:

1. برهما: پديد آورنده.

2. ويشنو: نگاه دارنده.

3. سيفا: نابود كننده.

در سده ششم پيش از ميلاد مسيح، تغييراتى كه در آيين برهمنها پديد آمد، سبب شد كه آيينى به نام «هندو» پديد آيد. در اين آيين، خداى سرمد در